ความเป็นมา / แรงบันดาลใจ / เหตุผลที่ทำ ->

ไม้กวาดเป็นเครื่องมือที่มีความจำเป็นที่ต้องใช้ในการปัดกวาดทำความสะอาด เช่น บ้าน บริเวณบ้าน และสถานที่ทั่วไปต่าง ๆ สำหรับในพื้นที่ตำบลศรีสาครมีการดอกหญ้า หรือดอกยูง(ดอกโยง) และในภาษายาวีเรียกว่า ปอฮนรญาปุ ซึ่งตามคำบอกเล่าต่อกันมาว่า การนำเอาดอกหญ้าระเภทนี้มาทำไม้กวาดใช้กันในบ้านมีมาช้านานแล้ว แต่ไม่แน่ชัดว่าใครเป็นผู้สอนหรือครูภูมิปัญญาคนแรก หากรู้แต่เพียงว่า เมื่อถึงฤดูดอกหญ้าที่มีมากในแถบตำบลนี้ชาวบ้านบางรายก็จะนำดอกหญ้ามาผูกเป็นมากวาดใช้กันอยู่เป็นประจำแต่ไม่ทำกันอย่างจริงจังที่สามารถจะนำไปจำหน่ายได้ ซ้ำเด็กและเยาวชนรุ่นใหม่ไม่ให้ความสนใจ จึงได้คัดเลือกองค์ความรู้การทำไม้กวาดดอกมาเป็นภูมิปัญญาที่ควรอนุรักษ์ สืบทอด ถ่ายทอดแก่เยาวชน และเป็นการส่งเสริมการประกอบอาชีพเสริมที่สามารถสร้างรายได้ อีกทั้งเป็นการผลิตเองใช้เองได้สามารถลดค่าใช้จ่ายในครัวเรือน

วัตถุประสงค์ ->

   1. เลือกดอกหญ้าที่ดอกและก้านช่อดอกแก่ได้ที่ ตัดให้ติดก้านยาวสุดปลายดอกยาวประมาณ 1 เมตร
   2.นำมาตากแดดให้แห้งได้ที่จนสามารถตีเอาดอกออก เหลือแต่ก้านดอก
   3. ฉีกก้านดอก โดยให้ช่อดอกหนึ่ง ๆ มีก้านช่อดอกรวมอยู่ด้วย แกะออกมารวมเป็นมัด ๆ ขนาดพอประมาณ
   4. นำก้านดอกที่ทำเป็นมัด ๆ แล้วมัดด้วยเชือกผูกเรียงตามกันทีละมัดไม้กวาดหนึ่งด้ามจะใช้ดอกประมาณ 10 มัด
   5. ส่วนที่ผูกเป็นด้ามไม้กวาดใช้ไม้ไผ่เหลาขนาดปราณ 1 นิ้วเพื่อเสริมเป็นแกนกลาง รอบ ๆ ใช้ก้านช่อดอกหญ้าที่เหลือจากการแกะเอาด้านดอกเล็ก ๆ ออกแล้ว

วัตถุดิบ (ถ้ามี) ->

  1. ความพร้อมของวิทยากรสัมมาชีพ (ปราชญ์ทั้ง 5 คน) ในการให้ความรู้แก่ครัวเรือนสัมมาชีพ
  2. ความตั้งใจ และให้ความสนใจของครัวเรือนสัมมาชีพ 20 ครัวเรือน
 3. องค์ความรู้เดิมของครัวเรือนสัมมาชีพ ๒๐ ครัวเรือน

อุปกรณ์ ->

ส่วนดอกหญ้าไม่สามารถปลูกได้ในพื้นที่  จึงต้องรับซื้อจากที่อื่นมา

กระบวนการ/ขั้นตอน->

ผู้ที่ได้เรียนรู้การทำไม้กวาดดอกหญ้า สามารถต่อยอดพัฒนาผลผิตยึดเป็นอาชีพเสริมเพิ่มพูนรายได้ให้ครอบครัวได้ เนื่องจากไม้กวาดดอกหญ้าเป็นอุปกรณ์เครื่องใช้ในครัวที่ทุกบ้านจะต้องมีไว้ปัดกวาดทำความสะอาด ฉะนั้น ตลาดไม้กวาดดอกหญ้าจึงกว้าง อีกทั้งต้นทุนในการผลิตต่ำ วัตถุดิบสามารถหาได้ในพื้นที่

ข้อพึงระวัง ->