ความเป็นมา / แรงบันดาลใจ / เหตุผลที่ทำ ->

“แคน”  เป็นชื่อเครื่องดนตรีพื้นเมืองภาคอีสานที่เก่าแก่มีมาแต่โบราณ แคนเป็น เครื่องดนตรีที่ใช้ปากเป่าให้เป็นเพลง ใครเป็นผู้คิดประดิษฐ์เครื่องดนตรีที่เรียกว่า "แคน" เป็น คนแรก และทำไมจึงเรียกว่า "แคน" นั้น ยังไม่มีหลักฐานที่แน่นอนยืนยันได้ เพียงแต่ก็มีประวัติที่เล่า เป็นนิยายปรัมปราสืบต่อกันมา

         ลักษณะของแคนมีสองชนิด คือ แคนน้อย (ยาวศอก คืบ ยาวสองศอก ยาวสองศอกคืบ) และแคนใหญ่ (ยาวสามศอก ยาวสามศอกคืบ สี่ศอก สี่ศอกคืบ) ที่เคยใช้ในปัจจุบัน แต่ที่เคยมี ยาวถึงหกศอก แคนสองขนาดนี้แบ่งเป็นสองอย่าง คือ แคนเจ็ด และแคนแปด แคนเจ็ดนั้นมีลูกเจ็ดคู่ ส่วนแคนแปดนั้นมีลูกแปดคู่ 

วัตถุประสงค์ ->

"แคน" ทำด้วยไม้อ้อ หรือไม้เหี้ยน้อย แต่เดี๋ยวนี้ไม้อ้อหาได้ยากเขาจึงทำแคนด้วยไม้เหี้ยน้อย และจะต้องหาให้ได้ลดขนาดเท่านิ้วมือจึงจะใช้ได้ นอกจากไม้เหี้ยน้อยซึ่งทำเป็นลูกแคนยาวลดหลั่นกันตามลำดับ 7 คู่ หรือ 8 คู่ ประกอบเข้ากันกับเต้า ติดสูด (ขี้สูด) ข้างบนและข้างล่างเต้า เพื่อไม่ให้ลมเป่าเข้าสูบออกรั่ว แล้วยังมีลิ้นแคน รูแพว และรูนับเสียงเป็นสิ่งสำคัญด้วย ข้างในของแต่ละลำไม้ลูกแคนประกอบด้วยลิ้นแคนหนึ่งอันที่มีหนึ่งเสียง และจะต้องเจาะรูแพวให้ถูกตามเสียงเสมอ วิธีเป่าแคนลาวลุ่มก็เหมือนกับการเป่าแคนลาวเทิง หรือลาวสูง คือจะต้องใช้อุ้งมือทั้งสองข้าง อุ้มเต้าแคนไว้แล้วเป่าหรือดูดสูบลมที่รูเต้า ส่วนนิ้วมือก็นับไล่ตามเสียงไปด้วย

        การเป็นหมอแคนนี้ ไม่เกี่ยวข้องกับความเชี่ยวชาญ/ ประสบความสำเร็จในอาชีพ  แต่อย่างใด แต่ใช้ช่วยเหลือกันในงานประเพณีต่าง ๆ ของหมู่บ้าน ตำบล

วัตถุดิบ (ถ้ามี) ->

        (1) บอกเทคนิคที่ทำให้เกิดความสำเร็จในการทำงาน

             การขยันฝึกซ้อม

        (2) ข้อสังเกตที่พบระหว่างปฏิบัติการตามขั้นตอน

             ไม่มี

        (3) ข้อควรระวังเพื่อไม่ให้เกิดความผิดพลาด ฯ

             ไม่มี

        (4) วิธีแก้ปัญหาเมื่อเกิดความผิดพลาด

             ไม่มี

อุปกรณ์ ->

กระบวนการ/ขั้นตอน->

ข้อพึงระวัง ->