ความเป็นมา / แรงบันดาลใจ / เหตุผลที่ทำ ->

เป็นอาชีพที่ได้รับการถ่ายทอดมาจากบรรพบุรุษ

วัตถุประสงค์ ->

สร้างอาชีพ สร้างรายได้

วัตถุดิบ (ถ้ามี) ->

อุปกรณ์ ->

ถุงมือ

กระสอบ

กระบุง(ทอเมี่ยง)

กระบวนการ/ขั้นตอน->

สวนเมี่ยงจะวิเศษอยู่อย่างหนึ่ง คือ ไม่ว่าฝนจะตกหรือไม่ หากเมื่อถึงเวลาเมี่ยงจะผลัดใบออกมาเอง เมี่ยงจะมี 4 ระยะ คือ ช่วงปลายเดือนมีนาคมถึงเดือนพฤษภาคม ชาวบ้านจะเรียกว่า เมี่ยงหัวปี เป็นช่วงที่ใบเมี่ยงออกไม่มากและแก่เร็ว แต่ชาวบ้านจะเก็บมานึ่งและหมักไว้ ส่วนระยะที่สอง ช่วงเดือนมิถุนายนถึงเดือนสิงหาคม จะเรียกว่าเมี่ยงกลาง ผลผลิตจะออกได้ดีกว่าระยะแรกๆ แต่ก็ไม่มากนักชาวบ้านจะเก็บได้ประมาณวันละ 10 กิโลกรัม ระยะที่สามเดือนกันยายนถึงเดือนตุลาคม ชาวบ้านเรียกช่วงนี้ว่า เมี่ยงสร้อย เป็นช่วงที่ชาวบ้านต้องเร็งเก็บเพราะเป็นช่วงที่ใบเมี่ยงออกหนามาก ต้นหนึ่งๆสามารถเก็บได้ 10-12 กิโลกรัม ชาวบ้านจะได้ผลผลิตในช่วงนี้และเป็นช่วงระยะเวลาที่สั้น ส่วนระยะสุดท้ายเดือนพฤศจิกายนถึงเดือนธันวาคม ชาวบ้านเรียกว่า เมี่ยงเมย เป็นระยะสุดท้ายที่ชาวบ้านเก็บกัน หลังจากนั้นชาวบ้านจะปล่อยให้ต้นเมี่ยงได้พักฟื้นหลังจากที่ผลิใบให้ชาวบ้านได้ใช้ประโยชน์มานาน    

ใบเมี่ยงเมื่อเก็บออกจากต้นแล้วต้องนำมานึ่งให้สุกก่อนอย่างน้อย 2 วัน อย่าปล่อยไว้หลายวัน เพราะจะทำให้ใบเมี่ยงดำ จากนั้นจึงนำไปหมักไว้ในภาชนะใส่น้ำให้ท่วมใบเมี่ยง เพื่อไม่ให้เมี่ยงบูดและมี สีสันสวยงาม ทำให้ขายได้ราคาดี มาระยะหลังได้มีพ่อค้าคนกลางเข้ามารับซื้อถึงบ้าน แต่ได้ราคาต่ำกว่าที่เป็นอยู่ ซึ่งเมื่อก่อนเราขายกิโลละ 10-12 บาท แต่เดียวนี้ได้ประมาณ 5 บาท เมื่อเทียบกับค่าขนส่งกับที่เราขนไปขายในเมืองก็ไม่ต่างกันมากนักเป็นการประหยัดเวลาไปในตัว

ข้อพึงระวัง ->

เมี่ยงต้นปี  เก็บเดือนมกราคม  ใบเมี่ยงจะอ่อน ขายได้ราคาดี

เมี่ยงกลางปี  เก็บเดือนพฤษภาคม  ใบเมี่ยงจะสวย และเมี่ยงจะออกสู่ตลาดมาก

การดองใบเมี่ยงในโอ่งจะวางใบเมี่ยงเป็นชั้นๆ ใส่เกลือ ราดน้ำ กดใบเมี่ยงลง แล้วเรียงชั้นต่อไปเรื่อยๆ ให้เต็ม พอทิ้งไว้ 3-4 วันจะยุบลง จึงใส่ใบเมียดลงไป เพื่อป้องกันไม่ให้อากาศเข้า มิฉะนั้นเมี่ยงจะมีกลิ่นเหม็น